Ana babanın kişiliği ve çocuklarına gösterdikleri özen çocukların kişiliğini etkiliyor. Öyle ki çocukları ile ilgili onların ihtiyaçlarını karşılayan, sevecen olan, vakit ayıran anne babaların çocukları özgüvenli yetişirken, bunların olmadığı ailelerde çocuklar daha güvensiz, kendi içine kapanık, insanlardan uzak ve insan ilişkilerinde başarısız kişiler olarak büyüyorlar.

Çocukların doğduğu andan itibaren anne babaları ile kurdukları ilişkiler onların kişiliklerini etkilemektedir. Karnı acıktığında doyurulan, altı çabuk değiştirilen, çok fazla ağlamadan ihtiyaçları karşılanan çocuklar kendilerinin değerli ve sevilen çocuklar olduğuna inanacak ve güvenli yetişeceklerdir. İnsan ilişkilerinde rahat olacak, sevilme konusunda kaygıları olmayacaktır. Kendilerini değerli hissettikleri için diğer insanlara da değer verecek ve sağlıklı ilişkiler kuracaklardır.

Annenin sürekli olarak çocuğuna endişe aşıladığı durumlarda ise çocuklar da kendilerini kaygılı ve sıkıntılı hisseder. Başlarına kötü bir şey geleceğinden endişe duyar, kendi başlarına karar almaktan çekinir, hata yapmaktan korkarlar. Başkalarının kendilerini sevmeyeceğinden korkarak arkadaş ilişkilerinde sürekli verici davranırlar, arkadaşlarının kendilerini sömürmesine göz yumarlar. Aileleri onlara tepki verse bile kendilerini üzen arkadaşlarına ses çıkarmazlar. Onlara karşı alttan alırlar. Sürekli olarak kaybetme korkusu içindedirler. Rahat ve huzurlu olmazlar. Anneleri  ile bir yere gitseler annelerini gözden kaybetmemeye çalışırlar, deyim yerindeyse onların eteğinde gezerler.

Annenin soğuk, ilgisiz ve uzak olduğu, evlilikte yaşadığı sorunlardan dolayı mutsuzluk duyduğu durumlarda ise çocuklar insan ilişkilerinde kaçıngandır. Kimselerle yakın ilişki kurmazlar. Özgüvenleri düşüktür. Kimsenin kendisini sevmeyeceğine, sevse de terk edeceğine, kendisini yalnız bırakacağına olan inançları nedeniyle arkadaşlarından uzak dururlar. Çok sevgi göstermezler. Sevgi gösterenlere de aynı karşılığı vermezler. Soğuk ve ilgisizdirler. Yaşam karşısında içlerine dönük çocuklardır. Diğer çocukların arasına çok karışmazlar. Onların oyunlarını bozar ya da uzak dururlar. Anne babaların benim çocuğum okulda yalnız başına duruyor, kimselerle arkadaşlık etmiyor dedikleri çocuklar bu durumdaki çocuklardır.

Çocuklarımızı yetiştirirken onlara olan davranışlarımıza dikkat etmeliyiz. Onlarla olan ilişkilerimizin onların ömür boyu kişiliklerini etkileyeceğini, özgüvenlerinden, insan ilişkilerine kadar her konuda yaşamını belirleyeceğini unutmamalıyız. Sağlıklı yetişmeleri için sıcak ve yakın davranmalı, ihtiyaçlarını karşılamalı, onları sevgiyle kucaklamalıyız. Böylelikle özgüvenli, ilişkilerinde yakın ilişkiler kuran çocuklar olacaklardır.

Sabri Yurdakul – Psikiyatrist / Psikoterapist