“Hayatımda, hatta evimde şahit olamadığım, yaşayamadığım adalet duygusunu başka hayatlara dokunarak, adaleti bulmalarına vesile olarak bir nebze yaşamak istemiştim. Başka hayatlara ilaç olabilmeyi, onlara sahip çıkabilmek ve adaletin temsilcisi olabilmek adına çok çalıştım mezun oldum ama kendime karşı adil olamadığım için adliye koridorlarında bir suçlu olarak yer aldım.” bu cümleler yaşadığı negatif süreçte her şeye rağmen güçlü durmaya çalışan genç bir kadının ağzından dökülmüştü.
“YANLIŞ OLDUĞUNU BİLE BİLE”
Ezberleri bozan bir hikayeydi C.K.’nin mücadele hikayesi… Çok uzun zaman çaresizliğine göz yumması, görmezden gelip üstünü kapattığı ‘neden ’soruları, bastırdığı her şey yaşama adım atacak, ayaklarının üzerinde durabilecek zamanda ortaya dökülüvermişti. Yaşadığı duygusal travmalar, üst üste koyup biriktirdiği ve üzerini örttüğü her şey devrilivermişti önüne. Sanki onu bu duruma getiren her şeyden intikam almak istercesine yanlış olduğunu bile bile girmişti o çıkmaza.
“İki kardeştik ne sevgide ne de imkanlarda eşit değildik. Bunu sadece ben değil herkes fark ediyordu aslında annem ve babam hariç. Benden büyük ve erkek olduğundan mı yoksa başka bir sebep mi vardı bilmiyorum ama sunulan hayat adil değildi. Yaşamında bir gaye yoktu kardeşimin, gelişine yaşıyordu bu hayatı ama kimse ona bir baskı kurmuyordu. Bense tam tersi annem babam bizi okutmak için çalışıyorlar derslerime daha fazla asılmalıyım, bir an evvel hayata atılmalıyım düşüncesiyle kendimi paralıyordum ama yine de evin içinde stres topu olan bendim. Kocaman kızdım, hakkımı aradım diye dayak yemiştim onlardan hiç unutmuyorum…”
“AİLEM ADİL DEĞİLDİ”
Ayrımcılığı ilk ailesi ile tanımıştı C.K. dolayısıyla yabancı değildi bu kavrama ve zamanında geriye atıp, arkasında bıraktığını düşündüğü durumlar onu baş edemediği seviyeye getirmişti. “Ailem adil değildi ama işe başlayamamam, anne ve babamın eline bakıyor olmam ve onların beden dillerinden anladığım rahatsızlık duygusu çıkmaza girenlerin kendilerini bulduğu ortama, hatta benim ‘nasıl kullanıyorlar şunu, nasıl kendilerine bile isteye zarar veriyorlar’ diye eleştirdiğim ortamlarda bulunmama sebep olmuştu. Başta her şey iyiydi kafam rahatlamıştı, takmıyordum hiçbir şeyi ama şimdi aynaya bakınca tanıyamıyorum kendimi…” ifadeleri ile girdiği çaresizliği anlatıyordu kendince.
Haksızlıklara karşı mücadele etme hedefi ile çıktığı bu yolda en yakınları tarafından haksızlığa uğraması, zamanında tepki göstermeyip bastırdığı için biriktirdiği sıkıntıların altında kalmış, mücadele edecek gücü kendisinde bulamamış ve ışık olmak istediği o çıkmaz sokaklara saplanıp kalmıştı. Aslında iyileşmek ve hayata yeniden tutunmak istiyordu ama kırgınlıkları izin vermiyordu.
Ayaktan tedavi sürecinde içindekileri dışa vurması amacıyla ailesi ile konuşması gerektiğini düşünüyordum ama o karşılıklı konuşmak istemiyordu. Halen bu konuşmanın ailesinden birini inciteceğini düşünüyordu. Ama ne olursa olsun duygusal ilerleme ve dışa vurumu sağlayabilmek için konuşamadıklarını yazmasını ve yazdıklarını onlarla paylaşmasını önerdim. Bir süre zorlandı evet ama parça parça yazdıklarından bir metin oluşturmayı başarmıştı. Kendisine karşı adil olmayı başarmaya başladığında tedavisinin daha hızlı ilerlediğini kendisi de fark ediyordu.
“KÜÇÜK BİR KIVILCIMLA BAŞLAYABİLİR”
Madde bağımlılığı probleminin muhatabı sadece gençler, çocuklar, ekonomik problem yaşayanlar, arkadaş ortamları, işsizler, ağır travmaları olan bireyler değildir aslında, eğitim durumları yüksek, ekonomik koşulları iyi olan kişiler de bu bataklığa saplanabilir. Bazen küçük bir kıvılcım her şeyi tetikleyip yakmaya sebep olabilir.
İnsan psikolojisi öyle hassas bir terazi ki bir rüzgârdan bile etkilenebilir. Hele ki konu sevgi ve aidiyet duygusuysa ebeveynlerin iki kez düşünmesi, kalplerinden ve vicdanlarından oluşan hassas terazide evlatlarına karşı gerçekleştirecekleri eylemleri ve sarf edecekleri cümleleri iyi tartmaları gerekmektedir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
