Çok yorgundum.
Kerem ile birlikte odaya geçtik. Hadi gel beraber yatalım, dedim.
Aslında amacım ona bu gece masal anlatmamak, rutin sohbetimizi etmemek, onun bana sorular sormasına fırsat vermeden uykuya dalmaktı.
Ama Kerem bu!
Mümkün mü hemen uykuya dalmak.
Israrla masal anlatmamı istedi.
“Tamam ama masal biter bitmez uyuyacağız. Çok yorgunum bugün erken uyumak istiyorum.”
Hemen kısacık bir masal uydurdum. Tabi Kerem ikna olmadı.
Başladı sorular sormaya “Anne neden saat var. Saat olmasaydı ne olurdu. Bana neden saat almıyorsun….”
Kerem bunları yarın konuşalım uyumak istiyorum deyip kısa kısa cevaplar verdim.
Tabii birazda gerilmeye başladım.
Sesimdeki gerginliği hissetti ve bir süre sessizleşti. Bir süre sonra “Anne ben seni çok seviyorum.” dedi.
Aslında bunu beni zayıf noktamdan vurup nabzımı ölçmek ve beni yumuşatmak için söylediğini biliyorum. Amacı beni yumuşatıp sohbeti devam ettirmek.
Ben uyumuş numarası yapmak istedim. Cevap vermedim.
Bir daha söyledi: “Anne seni seviyorum” Sonra beni dürte dürte yüksek sesle söylemeye devam etti. Benden ses çıkmadıkça daha da bağırdı.
Artık dayanamayıp biraz yüksek ses bir sesle “Ben de seni seviyorum Kerem, hadi uyuyalım artık” On saniye sustu ve sonra dedi ki “Ama bağırarak sevgi olmaz ki anne.”
Bir balyoz indi beynime sanki. Bir annelik dersi daha aldım oğlumdan.
Doğru!
Birine bağırarak “Seni seviyorum” dersen ne kadar inandırıcı olur ki…
Bağırarak söylediğimiz her şey bu yüzden hükmünü kaybediyor galiba.
Ne kadar bağırıyorsak inandırıcılık o kadar kayboluyor. İlişkiler bu yüzden bozuluyor.
Çocuğumuz bizi hiç duymuyor. Ben payıma düşeni aldım.
Özür diledim, sarıldım, öptüm ve bütün sevecenliğimle onu ne kadar çok sevdiğimi sakin sakin bir daha anlattım…
