Tahmini 15- 16 yaşlarındayım.
Evimize misafir gelmişti.
Evin kızı olarak herkese bir bardak çay ikram edip hemen odama çekildim.
Amacım çayları tazelememek.
Ben ortalıkta olmazsam birileri benim yerime bu işi yapabilirdi.
5-10 dakika sonra babam odama geldi ve misafirlerin çaylarının bittiğini, yenilerini doldurmam gerektiğini söyledi.
Hemen ergen asiliği ile: “Baba ya, annem orada oturuyor, o doldursun” dedim.
“Çayların kimin dolduracağı önemli değil. Ben de doldurabilirim. Önemli olan senin başladığın bir işi bitirmen. Hayatta başladığın işi bitirmeyi öğrenmezsen; her anlamda hep yarım kalırsın. Zorluğu görünce hep pes edersin. Hadi şimdi kalk ve başladığın işi bitir.” dedi.
Kendi kendime “Amma felsefe yaptı” deyip gülmüştüm. O an bu söyledikleri biraz anlamsız gelse de hayatım boyunca hangi işe ara versem veya sonunu getiremesem babamın söyledikleri gelir aklıma.
Sonra bir gayretle sonuna kadar yapmaya çalışırım…
Siz de çocuklarınızın başladığı işleri bitirmeleri konusunda mutlaka teşvik edici olun.
Hatta buna çok küçük yaşlarda başlayın. Oyuncak toplamak istemiyorsa siz toplamayın, toplamasına yardım ederek sonuca ulaştırın.
Yatağını yamuk bile toplasa sonuna kadar kendi düzeltsin. Yemek yediği tabağı makinaya koysun.
Birine su veriyorsa bitirdiği zamanda bardağı elinden alsın…
Yeni nesil biz annelerin en büyük hatası bu sanırım.
Onların başladığı işi biz bitiriyoruz. Ya da onların bir işe başlamalarına hiç müsaade etmiyoruz.
Sonra çok çabuk pes eden, istikrar göstermeyen bir nesil büyüyor olabilir mi?
Dilek Cesur