Her insanın ilk öğretmeni, annesidir.
Zira her çocuk için doğru davranışın, ahlakın, terbiyenin hatta başarının ve en önemlisi, “İyi insan” olmanın temel taşı annedir.
Daha doğrusu anne, bir çocuk için hayatın tam kendisidir.
Bütün davranışların temelini atan ve hayata hazırlayan yegâne kişidir. Dolayısıyla bir annenin çocuğunu geleceğe ahlaklı, terbiyeli aynı zamanda kendi ayaklarının üstünde durabilecek şekilde hazırlaması için bilinçli olması elzemdir.
Hele okul başarısı bağlamında aile, eğitimin bir temel öğesi olarak çok önemli bir etkendir. Çünkü okulda öğretilen bilgilerin kuluçkası yani bu bilgilerin en nihayetinde filizlenip meyveye dönüşmesi ancak bilinçli bir aile ortamında mümkün olabiliyor.
Ancak maalesef günümüz aileleri, çocuklarına karşı bütün sorumluluklarını onlara rengârenk odalar yapıp ve istedikleri her şeyi almaktan ibaret sanıyorlar.
Çocukları ile uğraşmak, zaman geçirmek, ilgilenmek ve örnek olmaları konularında çok şuursuzca davranıyorlar.
Çocuklarını saatlerce odalarına hapsedip internet bağımlısı haline getirdiklerinin hiç farkında değiller. Yeter ki “Sesleri çıkmasın” diyorlar.
Sonra çocukları, kendi kabuklarına çekilip pısırık ve iletişim engelli biri oluveriyor. Eve gelen misafire bırakın “Hoş geldin” demeyi, misafirin eve gelip gittiklerinden haberleri bile olmuyor.
Çünkü anne-babaların kanaldan kanala dizi seçebilmeleri ve facebooktan instagrama geçip whatsapp gruplarına rahat takılıp gezinmeleri için çocuklarının sessiz olmaları ve çocukları, onları hiç rahatsız etmemeleri gerekiyor.
Eğitimin bir temel ayağı olan ailelerin bu ilgisizliği, çocuklarının maalesef kaçınılmaz olarak asosyal olmasına ve derslerinden de kopmasına zemin hazırladığı aşikârdır.
Doğrusu bu durum, ailenin eğitime dair misyonunu ve işlevini sağlıklı icra etmesini ve çocuklarını eğitip hayata hazırlama yolculuğunda ailelerin aktif rol alması gerektiğini göstermektedir.
Hem çocukları iyi yetiştirmek, bir ekip işidir. Bu ekibin en doğal üyeleri, anne-baba ve öğretmenlerdir. Bu ekibe ailenin dahil olmaması, ekibin vücut bulmaması demektir. Dolayısıyla bu da çocuğun eksik yetişmesine zemin oluşturur.
İşte çocuk, annesini bu ekibin kapsamında hissetmesi için özellikle evde annesinin elinde sürekli telefon yerine kitap görmesi, çocukta çok olumlu bir etki bırakır. Dolayısıyla her akşam planlı bir şekilde annelerin kitap okumaları, çocuklarını kitap okumaya teşvik eder. Ve başarılı olmalarına vesile olur.
“Haydi, kitabını oku değil; haydi kitabımızı okuyalım” deyip kitap okuma sevgisi aşılanır. Dahası kitap okumanın ötesinde anne-baba ve çocuk etkileşimini ve en önemlisi, aile içi iletişimin ve sohbetin inşası sağlanılır.
Esasında birlikte kitap okuma aileye eğitimin bir temel öğesi olduğu bilincini de yerleştirir. Hele annenin eline kitap alıp rol model olma hali, çocuk için bin defa kitap oku demesinden çok daha etkili olması gerçeği söz konusu.
Düşünsenize, çocuk annesinin elinde sürekli telefon görüyorken, telefon yerine annesinin elinde kitap görecektir.
Dolayısıyla bu çocuk için zamanla büyük bir kazanıma dönüşecektir. Evet, şu çok iyi bilinmeli ki, dezavantajlı öğrenciler sadece deprem, savaş, engelli, göç ve şiddete maruz kalan öğrenciler değildir.
Sorunlu ve bilinçli olmayan anne babaların çocukları da dezavantajlıdır. Dolayısıyla çocuğun sağlıklı gelişimi ve başarısı için annenin olması değil, özellikle bilinçli olması, var olması demektir.
Her annenin doğru bir yaklaşım ve davranış sergilemesindeki varlığı, elbette çocuğunu olumlu etkileyecektir.
Zira çocuklardaki kalıcı olan her doğru davranışın esas baş mimari annedir.
Bilinçli anne, çocuklarının başarılı ve mutlu olması demektir.
Mehmet Şah Marhan
Eğitimci -Sosyolog
