“- Merhaba desene oğlum, bak amca sana selam verdi.
– Elini uzatsana kızım, görmüyor musun teyze sana elini uzatıyor.
– Misafirlere hoş geldiniz desene evladım, niye öyle yaban yaban duruyorsun.
– Bak bak komşumuz Turan amca da burada, hadi ona bir merhaba de.
– Ne kadar ayıp, niye odaya girince abilerle tokalaşmadın?
– Sen beni insanların arasında hep böyle mahcup etmek zorunda mısın evladım?”
Evet;
Belki de bazılarınız sözlerimize hayret edecek ama, bütün buna benzer ebeveyn telkinleri asla yerinde değildir.
Hatta oldukça sakıncalıdır.
Çocuklarının ruh dünyalarını “çözememiş” anne baba tavrı böyledir.
Sebebine gelince:
Herhangi bir yetişkinin;
Bildik bilmedik birilerinin ortamına “girer girmez” oradakilere selam vermesi, onlarla merhabalaşması ve konuşması, o yetişkinin ruhen sağlıklı olduğunun işaretidir.
Ancak, yaşı kaç olursa olsun herhangi bir çocuğun ;
Yetişkinlerden oluşan herhangi bir ortama “girer girmez” oradakilerle benzer şekilde sıcak temasa girmesi, ruhsal “hastalık” işaretidir.
Oysa bir çok anne baba;
– Yolda yürürken,
– Misafirliğe gittiklerinde,
– Evlerine misafir geldiğinde,
– Alış-verişlerde karşılaştıkları yetişkin tanıdık kimselere hemen yakın ilgi göstermeyen, onlara karşı bir süre çekingen durmayı tercih eden çocuklarını gözlerimizin önünde azarlamaktadır.
Şayet çocuk;
Ebeveyninin istediği gibi yaparsa, bu “genellikle” o çocuğun ebeveyni tarafından baskılanmış olduğunu, boyun eğici bir ruh haline sokulduğunu, bazı tavırlarında otomatikleştiğini gösterir.
Halbuki sosyalleşmede, çocuk dünyası açısından bunlar geçerli değildir.
Her çocuğun;
Başkalarını gözleme süresi, kendini emniyette hissetme algısı, seyrek karşılaştığı, nadiren bulunduğu, pek görmediği kimselerin arasına kaynaşma zaman sınırı farklıdır.
Kimi çocuk bu zamanı kısa tutar, kimisi biraz uzatır, kimisi de birkaç karşılaşmaya yayar.
Siz karışmayın. Yalnızca, sizi izlemesine fırsat verin.
Verdiğiniz fırsat sayısını da sizin tayin etmeniz hiç uygun olmaz.
