“Bu çocuk büyütme işi de çok abartılıyor!

Bizi böyle mi büyüttüler sanki!

Büyüdük işte eksik de değiliz çok şükür.” diyenler size bir kaç sözüm olacak izninizle…

Çocuk büyütmek artık eskisi gibi değil, dikkat edilmesi gereken çok çaba var.

“Büyür gider, biz nasıl büyüdük?” diyorsanız sorun büyümekte değil. Büyümüş olabiliriz ama herkes kendisine dönüp eleştirel bakabilmeli bence.

Bir kısmımız çocukluğunun duygusal travmalarını peşinde sürüklüyor hala. kimimiz kendi kendisini tedavi ediyor, kimimiz profesyonel yardım alıyor.

Ama kimileri de var ki kaybolup gidiyor. Her akşam ana haber bültenlerinde travmatik bir çocukluğun eserlerini cinayet, istismar, hırsızlık ve daha birçok farklı şekilde görüyoruz.

Bilim hızla ilerliyor, araştırmalar yapılıyor. Sağlıklı bir nesil için tutumlarımızın neler olması gerektiğine her yerden ulaşılabiliyor.

Ebeveynlik becerilerimizi geliştirirken temel amacımız da uzaya çıkacak çocuklar değil. Kendisini gerçekleştirebilmiş, içsel huzurunu yakalayabilmiş, farklı fikirlere saygı çerçevesinde yaklaşmayı başarabilmiş çocuklar yetiştirebilmek.

“Bize böyle davrandılar da ne oldu, büyümedik mi sanki?” değil asıl sorgulanması gereken.

Asıl soru “Bana nasıl davranılsaydı daha mutlu bir çocukluk geçirirdim?” olmalı.

Bence hepimiz kendimize bu soruyu sorarak cevaplarını sorgulayalım bir kere de.

Akademisyen Anne – Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal