“Canımdan bezdirdin. Yeter artık yeter!”
Dün duydum bu sözleri.
Anne kucağında çocuğuyla bir taraftan yürüyor bir taraftan bu sözleri sarf ediyordu.
Hem anneye hem çocuğa öyle bir içim acıdı, öyle bir üzüldüm ki anlatamam.
Çocuğu annenin kucağından almak anneye “Seni ne üzdü bu kadar?” diyerek sırtına elimi koymak, onu dinlemek, rahatlatmak istedim.
Bu annenin bu söylemlerde bulunmasına neden olanın alamadığı sosyal destek olduğunu düşünüyorum.
İsteyerek hiç bir anne bu cümlelerle çocuğunu duygusal istismara maruz bırakmaz diye düşünüyorum.
Yine de alamadığımız sosyal desteğin, kızgınlıklarımızın, kırgınlıklarımızın acısını minicik çocuktan çıkarmayı asla doğru bulmuyorum.
Patronumuza, eşimize dostumuza kızıp, daha sonra “Bıktım, bunaldım senden” diyerek tüm öfkeyi minicik bir çocuğa yansıtmak o çocuğun olumlu benlik algısını, duygusal gelişimini riske atmak demek oluyor.
Bu tip söylemler yoğunlukta olduğu zaman beyin gelişimi olumsuz etkileniyor.
Sevgili anneler babalar lütfen bizi gerçekten bunaltan durum neyse yani öfkemizin kaynağı ne ise bunu düşünüp tespit edip çözmeye çalışalım.
Çocuklar öfkelendiğiniz zaman sarsacağımız kum torbalarımız değil lütfen unutmayalım…
Akademisyen Anne – Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal
