“Çocuğum laftan anlamıyor, dediklerim bir kulağından girip bir kulağından çıkıyor”
Duymuyor değil de artık duymuyor demek daha mantıklı..
Neden mi?
Çocuk hata yapar uyarırsın
Hem de anında
Kimin yanında olduğu da önemli değil
Oyun oynarken,
Yemek yerken,
Okuldan gelince,
mutlu anında,
İyi niyetle yaptığı sürprizlerde,
Kendi başına bir şeyler yapmak istediğinde,
Yemeğimi ben yiyeceğim dediğinde,
O kıyafeti giymem dediğinde,
Koskoca bir liste sayabilirim size.. Duyan çocuk artık duymaz olur, sizi dikkate almaz olur.
Çok dayak yiyen çocuğun yüzünün kızarmadığı gibi, dayak arsızı olduğu gibi
O da artık işitiyor ama duymuyor dur.
Çok uyarılan çocuklar bazen de eline yüzüne bulaştırır elindeki işi bitiremez.
Çünkü konsantre olmaz “acaba neyi yanlış yaptım”, “yine bir şey mi” yaptım diyerek kendini gerçekleştiremez.
Ee hocam peki hiç sesimizi çıkarmayalım da tepemize mi çıkaralım?
Tabii ki öyle değil.
Çocuğa olay anında değil, birinin yanında değil sakin bir anında yalnızken öğüt verelim.
Mesela bir hikaye kahramanı bakmışsınız kızınız oğlunuz olmuş,
“Aaa bak burda şunu yaptı, aslında bunu yapsa daha iyi olabilirdi, değil mi anneciğim?”
Mesaj yerine öyle bir gider ki siz bile şaşırırsınız.
Davranış değişikliği olması için küçük yaşlardan itibaren sorumluluk verilmelidir.
Uzun cümleler yerine kısa ve net açıklama ile müdahale edilmeli
Örneğin, okula gidecek bir çocuğunuz var “kalk haydi servis gelecek, üzerini giy, geç kalacaksın ” demek yerine “servisin geldiğinde kapıda bulunman gerektiğini biliyorsun” diyebiliriz.
Şimdi bu çocuk bunu yapmayabilir mi evet, o halde sorumluluğu da üstlenmeli.
Çorba döküldü diyelim. “Sakar mısın” yerine, “dikkatli olmalıyız şimdi temizlemek gerekebilir, yardım istersen haber ver.”
Psikolojik Danışman
