ÜZME BENİ!
Beni üzmeni istemiyorum,
Şuan çok üzülüyorum bak bırak onu,
Onu yaparsan üzülürüm bak,
Üzülmek istemiyorum lütfen sesini kes,
Bir kere öptürmezsen üzülürüm bak,
Üzülürüm eğer o tabağını bitirmezsen,
Derse girmezsen çok üzülürüm,
Uyumazsan üzülürüm,
Topla odanı çabuk, üzme beni
Offf yeter yaa üzülücem artık…vs.vs…
Buna benzer cümleler çocukta ki anormal davranışları düzeltmez!
Belki o anlık istediğiniz şey yerine gelir. Ancak bir süre sonra çocukta ya minnet duygusu, edilgenlik oluşturur ya da anlaşılamamazlıktan kaynaklanan hırçınlık doğurabilir.
İsteyerek değil de bastırılmışlıktan kaynaklı “mış gibi” yapar veya kendini korumak için tepkiselleşir!
Doğal iletişim ve doğal ebeveynlik yolları öğrenilmelidir. Hatalı davranışı baskılamak çözüm olamaz. Çatlak duvarı boya ile kapatınca risk geçmez.
SORU: Bu gibi yazılanları okuyunca ben çocuğumla nasıl konuşulacak bilemiyorum?
CEVAP: Başlangıçta biz de böyle hissederdik. Bazen çocukluk yaralarımız bazen de hayatımızda iyi bir rol model olmayışı bu hissi uyandırırdı.
Sonra tavsiye üzerine kaynaklara bakıp çocuğu tanımak üzerine kitap okumaları yapınca, insan önce kendinin sonra anneliğinin veya babalığının farkına varabiliyor.
Mesela bu farkındalığı kazanmak için şu 5 kitapla başlayabilirsiniz:
1- Çocukluğun Keşfi – Ebubekir Ertem
2- Çocukluk Sırrı – Adem Güneş
3- Çocuklarla El Ele Ebeveynlik – Pam Leo
4- Beni Ödülle Cezalandırma – Dr. Özgür Bolat
5- Konuş ki Dinlesin Dinle ki Konuşsun – Adele Faber, Elaibe Mazlish
Ebubekir Ertem
