Çocuğun ufkunu açan, zekasını çalıştıran, onu geleceğe hazırlatan temel malzeme “çamur” ve “kum” dur.
Bu nesnelerle;
Evler inşa ederek,
Yemekler pişirerek,
Çörekler börekler yaparak,
Çiftlikler köyler kurarak,
Otoyollar köprüler yaparak dünyaya hazırlanmaya başlayan üç yaşındaki bir çocuk ileride hiç teşvik edilmeksizin bile annesinin babasının eli kolu olur.
Oysa bir çok anne baba çocuklarını direkt olarak;
Gerçek mutfak işleriyle,
Gerçek yaşamla karşılaştırarak onların erken yaşlarda kaçınılmaz olarak bu işlerden nefret etmelerine sebep oluyor.
Çünkü çocuklar eşya kırar, yemek döker, sofrayı devirir…
Bunlar yüzünden de azar işitmekten kurtulamazlar ve hayal dünyaları gelişmez.
Diğer taraftan;
Çocuğa alınan ve oldukça para harcanan mekanik ya da elektronik oyuncaklar, araç gereçler zarar gördükçe çocuğun suçlanması, tehdit edilmesi, korkutulması, uyarılması, ikaz edilmesi de kaçınılmaz olabilmektedir.
Bütün bunlar da yine çocuğa dezavantaj olarak geri dönebilmektedir.
Oysa bu tür bazı mekanik oyuncaklar asıl değil de garnitür, destekleyici olarak devreye sokulmalıdır.
Dr. Yaşar Kuru
