“Çocuktur birşey olmaz” dediğimiz an mahremiyeti kaybediyoruz.
Plajlar çırılçıplak denize giren çocuklarla, parklar bahçeler ulu orta tuvalet yaptırılan, üstü değiştirilen yavrularla dolu.
“Çocuktur anlamaz” dediğimiz an nezaketi kaybediyoruz.
Etrafımız çocuğun yanında “Teyzesi bu var yaa..”, “Bak böyle yaparsan seni bırakır giderim”, “Yaramazlık yaparsan seni polise veririm” cümleleriyle dolu.
“Çocuktur unutur” dediğimiz an saygınlığı kaybediyoruz.
Ebeveynlerin ağzı “Sürme bakayım o leş gibi ellerini örtüye”, “Ahır mı burası ne biçim giriyorsun içeriye!”, “O tabağı bitir yoksa çakarım ağzının ortasına bi tane” laflarıyla dolu.
Pedagojinin en temel ilkesi şudur; “Bir yetişkine ayıp olur diye yapmayacağın hiç bir şeyi çocuğuna da yapma”. Var mısınız hep birlikte bu niyeti kuşanmaya?
Bağırmayan Anneler – Hatice Kübra Tongar
