Bir baba ile, çocuğu, evi, aileyi konuşurken konu döndü dolaştı eşine geldi:
– Eşiniz ne iş yapıyor?
– Eşim çalışmıyor.
– Nasıl yani?
– Hocam bizim ailede hanımlar çalıştırılmaz.
– İyiymiş. Anlaşılan maddi durumunuz çok çok iyi.
– Pek sayılmasa da bizde böyle. Hanımlar çalışmaz.
– Bağışlayın da, hizmetçilere verdiğiniz onca parayı nereden buluyorsunuz, durumunuz pek iyi değilse?
– Şimdi de siz bağışlayın ama, ne hizmetçisi, ne parası?
– Ne parası olacak, birisi 2, diğeri 4,5 en büyüğü de 9 yaşında olan üç aslan parçası erkek çocuklarınız var.
1. Onların bakımı, beslenmesi, onlarla oyun, etkinlik yamak, ilgilenmek,
2. Evin temizlik, bulaşık işleri,
3. Üç öğün tencere kaynayacak, yemekler pişecek, sofralar kurulacak kaldırılacak,
4. Çocukların öğünleri ayrı, yetişkinlerin ayrı. Çünkü anneniz de sizinle yaşıyor.
5. Çevrenizin oldukça geniş olduğunu söylediniz.
Haftada en az iki sefer misafir ağırlama, çay kahve ikramları vs.
Bunlar için bizim hesabımıza göre 2 hizmetli ancak baş eder.
Bu işler için tuttuğunuz hizmetlilerin parasını dedim, nereden buluyorsunuz onca masrafın arasında?
– Ben de bir şey zannettim. Onlar da iş mi?
– Değil mi?
– Vallahi olsa da bizde bu işler görünmez bile.
– Neden?
– Hiç düşünmedim. Çünkü bizim hanımın maşallahı var, hepsini hallediyor. Hiç eksik kalan bir şey görmedimki hizmetçi falan akıl edeyim.
– Güzel kardeşim, ben ‘neden akıl etmiyorsun’un derdinde değilim.
Bunca işi yapan birisi var ve siz onun çalışmadığını söylüyorsunuz.
Acaba hanginiz çok çalışıyor anlatabildim mi?
Hepsinden de önemlisi siz bu insanı “çalışmıyor” olarak tarif ediyorsunuz.
– Ne deseydim peki?
– Eşim benden üç kat fazla çalışıyor, benden üç kat fazla maaş alıyor, demeniz gerekmez mi?
– ……
