Çocukken büyükler bize hep sorardı: “Ne olmak istiyorsun?”
Aslında ne kadar kıymetli bir soru. Sen ne istiyorsun, hedefin ne? Benim değil, senin hayalin ne?
Ailelerin en büyük şikâyeti, çocuklarının ders çalışmaması.
Neden biliyor musunuz?
Çocuklara bir hayal kurdurup, yaşattırmadığımız için.
Hep ders çalış diyoruz, baskı kuruyoruz, yasaklar getiriyoruz, hatta bazen bağırıp çağırıp, dövüyoruz.
Sonuç?
Ders yüzünden ilişkileri bozulan aileler.
Peki şöyle yapsak:
“Sen şimdi gözlerini kapat, üniversitene sınavını girdiğini ve tercih yaptığını hayal et.
Bugün sınav sonuçları açıklanıyor. Bilgisayar ekranına bak.
Ben 10’dan geriye doğru sayacağım, 0 dediğimde ekranda hangi bölümü kazandığını göreceksin.”
10’dan geriye doğru say ve 0 dediğinde, sor bakalım hangi bölümü kazanmış.
Sonra hayal ettiği bölüm ve meslek üzerine konuşun.
Kendini işe ilk başladığı günde hayal etsin, kazandığı para ile ilk ne yapacağını düşünsün, mesela.
Ne bileyim işte! Hayal etsin.Heyecanlansın!
Sonra hedefe gidecek yolda, nasıl bir program yapması gerektiğini konuşun. Hayali olmayan çocuğun ders çalışma motivasyonu da olmaz.
Unutmayın!!!
Birde unutmamanız gereken bir şey daha; çocuklar bizim geleceğe yatırımımız değildir. Yani bizim onlar için ne hayal ettiğimiz değil, onların kendileri için ne hayal ettikleri önemlidir.
Hadi son bir şey itiraf ederek yazıyı bitiriyorum.
Hiç ders çalışan bir öğrenci olmadım.
Hatta şöyle ki, doğru düzgün defter, kalem, kitap bile taşımazdım.
Sınavlara son dakika bakar, bir göz gezdirir öyle girerdim.
Ders çalışsaydım ne olurdu bilmiyorum ama öğretmen oldum.
Çünkü benim bir hayalim vardı; öğretmen olmak.
Yani bazen hayallere giden yolda düzenli ders çalışmak olmuyor.
Kimi çocuk dersi derste dinler.
O da ona yeter.
Mesaj alındı mı? ?
