Hüzün de bir tür öfke ve benim içim hüzün dolu.
Baba 7-8 yaşlarındaki oğlan çocuğunun yüzüne bir tokat, arkasından kıçına bir tekme attı.
“Sana hemen gel demedim mi, lan. Çabuk yürü.”
Ensesine bir tokat daha.
Sıska bacakları korkudan titriyordu. Yüzü yere bakıyor, geç kalmasına sebep ufak dergi sayfası elinde.
Bedeni büyük, ruhu küçük baba, “Çabuk yürü, düş önüme,” dedi ve oradan ayrıldılar.
Biliyordum; bu tokat ve tekme bu çocukta kalmayacak; o da babasının yaptığının aynısını yapacak, bu tokat karısının, çocuklarının yüzünde patlayacak.
Öğretmen olursa öğrencilerine, polis olursa vatandaşa yönelecek.
Nesiller boyu asık suratlı, soğuk, bıkkın, kaygılı ve öfkeli insanlar yetiştirmeye devam edeceğiz.
Analarının babalarının yaptığının aynısının tıpkısını yapan yeni anneler ve yeni babalar geçmişin aynısının tıpkısını oluşturacaklar.
Peki, neden böyle oluyor?
İnsanımızın bu soruyla ilgilenmemesi beni hüzünlendiriyor.
Hüzün de bir tür öfke ve benim içim hüzün dolu.
Doğan Cüceloğlu
