İki çocuklu bir aile hafta sonunu piknik yaparak geçirmeye karar vermişti.
Piknik yerine vardıklarında, anne yemeği hazırlarken, baba çocuklarıyla birlikte kısa bir yürüyüşe çıktı.
Yürüyüş uzun olmasa da, çocuklardan küçük olanı, yorulmuştu.
Yalvaran gözlerle babasına bakıp:
“Babacığım” dedi.
“Çok yoruldum. Beni kucağında taşır mısın?”
Baba:
“Ben de biraz yoruldum oğlum” der demez, çocuk ağlamaya başladı.
Baba tek kelime etmeden etrafındaki ağaçlardan birinden kuru bir dal kesti.
Dalı çakısıyla biçimlendirip yonttu, sonra da oğluna verdi.
“Al sana güzel bir at” dedi.
Çocuk dal parçasından yontulmuş ata sevinçle bindi ve
“Deeh! Dehh!” diye bağırarak annesinin sofra kurduğu düzlüğe doğru koşmaya başladı.
Küçük oğlunun birden yorgunluğu unutup canlanışını gülerek seyreden baba, yanındaki kızına, eliyle küçük kardeşini göstererek:
“Hayat budur işte” dedi.
“Bazen kendini çok yorgun hissedersin. Öyle olduğunda, kendini değnekten bir at bul ve yoluna devam et. Bu at da, yerine göre bir arkadaş, bir şarkı, bir şiir, bir umut, bir çiçek, bir özlem, bir hayal ya da bir çocuğun tebessümü olabilir.
Etrafa bakıp da böyle bir atı arayan herkes bulabilir.
Şunu daima hatırlayınız ki, hayatın ne kadar zor olduğunu düşünürseniz, hayat bir o kadar imkansızlaşır.
Prof. Dr. Murray Banks
