“Korkuyorum!”
Korku, yaşamda en temel duygulardandır. Bizi yaşamda tutan bir duygudur çünkü güvenliğimizi sağlar.
1-3 yaş aralığında korku kendiliğinden oluşur. Bebekliğinde yüksek sesten, karanlıktan hiç korkmayan bebek, 1 yaşından sonra korkmaya başlayabilir.
Bu noktada anne ve babalardan “Ben hiç karanlıkta uyutmadım ya da evdeki süpürgeyi hiç yüksek seste çalıştırmadım ama şimdi bebeğim korkuyor.” cümlelerini duyarım.
Bu gibi gelişimsel korkularda ebeveyn olarak çocuğunuzun korkusunu duymak ve kabul etmek değerlidir. “Bak burada korkacak hiç bir şey yok.” yerine “Evet, sen karanlıktan korktun” diyerek ifade edebilirsiniz.
Bulunduğu ortamda ışıkları açık tutabilir, sevdiği renkte loş bir ışık takabilir hatta ışık açma kapama oyunu oynayıp “Bir karanlıık, bir aydınlık!” diyebilirsiniz.
Çocuğunuzdan karanlığın resmini çizmesini, yaptığı bir karalama olsa da “Bunu ne yapmak istersin?” diyebilirsiniz. Yapmak istediği onun için iyileştirici olan olacaktır.
Sevgili anne ve babalar, korkuyu hatırlatmamak, yok saymak çocuklara korktukları şeyi unutturmaz. Bu nedenle çocukların korktuğu bir şey varsa üzerine giderek, konuşarak ve anlatarak normalleştirmenizi tavsiye ederim.
Tevhide Dadı
