Daha yeni doğmuş olmama rağmen “kucağa alışmasın” diye beni dakikalarca ağlatırken, kucağına alıştırmamayı başardın ama kokunla, teninle, sıcaklığınla sakinleştirmeyi başaramadın.
Ben sana alışmaya çalışırken en çok kokunu aradım, sen neredeydin anne?
Odamı ilk ayırdığında, gece çok korktum. Korkuyla yanına geldiğimde beni net bir ses tonu ile “Çabuk odana, bir daha buraya gelmek yok!” diye bağırarak geri gönderdiğinde, bir daha yanına gelmemi engellemeyi başardın ama korkuları ile baş etmeyi öğrenen bir çocuk yetiştirmeyi başaramadın.
Ben korkularımla baş etmeyi öğrenmeye çalışırken sen neredeydin anne?
Bana tuvalet eğitimi vermeye çalışırken altıma kaçırdığımda, popoma çakmak tutarak: “Bir daha altına kaçırırsan, poponu yakarım” diyerek tehdit ettiğinde bunu bir daha yapmamam gerektiğini öğretmeyi başardın ama annesine her koşulda güvenen bir çocuk yetiştirmeyi başaramadın.
Benim anlayış ile karşılanıp teselli edilmem gereken yerde sen neredeydin anne?
Okula ilk başladığım gün, beni servis aracına tek başıma bindirerek, okula yanlız gitmem gerektiğini öğretmeyi başardın ama o ilk gün herkesin ailesi yanında iken beni boynu bükük bırakmamayı başaramadın.
Benim en heyecanlı ve kaygılı günümde sen neredeydin anne?
Okulda arkadaşlarım, üzdüğü için ağlayarak yanına geldiğimde benimle ilgilenmeyerek beni susturmayı başardın ama ne zaman kendimi mutsuz ve çaresiz hissetsem omzunda beni iyileştirmeyi başaramadın anne?
Ben senin sıcaklığını, anne kokunu ararken sen neredeydin anne?
Sen olması gereken yerde yoktun. Ya çok erken davrandın, ya çok geç kaldın.
Ya çok kaygısızdın ya da çok öfkeli.
Sen hayal ettiğin çocuğu ve çocukluğu yaşatmaya çalışırken bana, benim duygularımı hep yok saydın. Benim duygularım yok sayılırken…
Sahi sen neredeydin anne???
İlgisiz bırakılan çocuklara ithafen…
Dilek CESUR
Eğitimci – Yazar
