Ben çocukken mahallemizde bir çocuk vardı.
Adı Sinan.
Ailesi hiç ilgilenmez, değer vermezdi.
Çocuğun doğru düzgün ne saçını kestirirlerdi ne çocuğa banyo yaptırırlardı ne temiz kıyafet giydirirlerdi.
Annesi hep rezil ederdi bizim yanımızda. Çocuğa sürekli lakaplar takardı.
Sümüklü Sinan, titrek Sinan, uluk Sinan…
Sinan’a sinirlenince yanımızda söverdi, çocuğu döverdi.
Çok üzülürdüm Sinan’ın bu hâline. Sinan çok haylaz bir çocuktu.
Bütün mahalle tanırdı onu. Kime zarar verse annesi veya babası gelir Sinan’a bağırır, çağırırdı.
Hatta vurduklarına bile şahit olurdum.
Çünkü Sinan’a ailesi bile değer vermiyordu. O yüzden herkes çok acımasız davranabiliyordu.
Çünkü Sinan’ın etiketi şuydu: “AİLESİ İÇİN DEĞERSİZ!”
Bir de Can vardı. Annesi Can ile ilgili her şeye çok dikkat ederdi. Can her zaman temiz bir çocuktu.
Tırnakları hiç uzun ve kirli olmazdı.
Kıyafetleri hep temizdi. Annesi hep onu yanımızda “Yakışıklı oğlum, tatlı oğlum.” diye severdi.
Can yaramazlık bile yapsa annesi Can’ı yanımızdan uzaklaştırır, çocuğuyla öyle konuşurdu. Asla kimsenin yanında küçük duruma düşürmezdi.
Can genel olarak nazik bir çocuktu ama yaramazlık bile yapsa herkes Can’ı kibar bir şekilde uyarırdı. Can ile ilgili durumlar ailesi ile konuşulurdu.
Can arkadaşları arasında popüler bir çocuktu.
Çünkü Can’ın etiketi şuydu: “AİLESİ İÇİN DEĞERLİ!”
Senin toz bezi yaptığını kimse vitrinine örtü yapmaz.
Önce sen değer vereceksin ki başkaları da değer versin. Sen çocuğuna nasıl davranıyorsan herkes öyle davranır.
Nasıl etiketliyorsan insanlar o etiket üzerinden muamele eder.
Elindeki taş istediğin kadar elmas olsun eğer onu kömüre buladıysan üzerindeki karalıktan dolayı kimse onun ne kadar değerli bir taş olduğunu göremez.
Hem sizin aşağılayarak etiketlediğiniz çocuklarınız var ya inanılmaz mutsuz oluyorlar, biliyor musunuz?
Kendi kimliklerine değer veremiyorlar. Kendilerini oldukları gibi kabul edemiyorlar ya da kendilerindeki cevherleri göremiyorlar.
“Seni Anlıyorum Anne” kitabından alıntıdır.
