Çocuğum dün akşam sofrada bir olay anlattı.
Okulda arkadaşı demiş ki, “git şu arkadaşının madalyasını sırasından o görmeden al, benim çantama koy, şaka yapalım.”
Baştan komik geldi, arkadaşımı mutlu etmek için bunu yaptım diyor. “Sonra aklıma sen geldin anne. Annem hep iyilikten bahseder, bize ve çocuklara iyi davranır, bunu görse çok üzülürdü, diye düşündüm.
Koşarak sınıfa gittim ve tekrar madalyayı aldığım yere koydum.” Açık yüreklilikle anlattı. Dinledik. “Peki” dedim, konuşuruz bunu. Uyku için yattığında konuyu tekrar açtım.
“Bir şey merak ediyorum, dedim, rahatladın mı mandalyayı yerine koyduktan sonra” Evet dedi, kendimi iyi hissettim. Bak dedim sana birkaç şeyden bahsedeceğim. Bu davranışının adı “vicdan”.
Aklına benim gelmem, yaptığının yanlış olduğunu düşünmen, vicdan. Davranışını düzelttikten sonra yaşadığın rahatlamanın adı; gönül rahatlığı. Bu önemli bir şeydir, tatlı bir duygudur.
Eğer arkadaşının dediğini yapsaydın, madalyayı yerine koymasaydın, muhtemelen eve geldiğinde diğer arkadaşını üzdüğün için sen belki ondan daha çok üzülecektin.
Bunun adı da vicdan azabı. Dilerim bu sonuncuyu hiç yaşamazsın. Çünkü kötü duygudur, insanı yer bitirir, huzurla uyuyamazsın. Ama bu olayda bir eksik var, arkadaşını da uyarman gerekirdi.
Lütfen bir daha böyle bir şey yaşarsan, arkadaşını da uyar. İşte o zaman sorumluluk sahibi olursun kaptan!”
”Dinlemez ki o beni, dedi, bilmiyorsun, o öyledir, dinlemez.”
Peki dedim, başa dönüyoruz. Sen uyardın, elinden geleni yaptın, o öyle davranmaya devam etti, senin hissettiğin duygu ne?
Üzerime düşeni yaptım duygusu…
Yani, gönül rahatlığı.
Evet, böyle böyle öğreneceğiz hayatı…
Şermin Yaşar
Oyuncu Anne
