Sokakta çocuğunu döve döve giden bir anne babayı durdurup buna hakkı olmadığını söyledik mi mesela?
Ya da tamam biz bulaşmayıp en azından polis çağırdık mı?
Komşumuzun çocuklarını ve karısını dövdüğünü bildiğimiz halde 183’ü arayıp ihbar ettik mi?
Davranışlarından şüphelendiğimiz veya ihmal edildiğini düşündüğümüz bir çocuk gözlemlediğimizde peşine düştük mü?
Yoksa neme lazım burnumu sokmayayım mı dedik?
Acile başvuran ve sebepsiz kırıkları, darp izleri olan, vücudunda sigara izi gördüğümüz çocuk için “amaaan çok eski bu izler neme lazım bana mı kaldı” deyip yolladık mı?
Yoksa geçmişe dönük bir iz bile olsa bunun altından pis kokular geliyor deyip burnumuzu kapatmadık mı?
Muayenehanelerde tecavüz ve taciz vakalarını evrak işi çıkmasın diye başımızdan mı savdık, yoksa parasını alıp işimize ve sakalımıza mı baktık?
Gece yarısı sokakta mendil satan çocuğu ihbar edip risk faktörünü elemine mi ettik?
Yoksa hayır duasını alıp kendi işimiz rast gitsin, kendi vicdanımız rahatlasın diye para mı verdik?
Şikayete gelen çocuğun kendisine ve ailesine “evrak işi çıkmasın” diye kısa kestirip ifadesini yarım yamalak aldırıp, o da yetmeyip “bundan bişey çıkmaz boşu boşuna çocuğunun adı çıkar” deyip zihnini bulandırıp şikayetinden vaz mı geçirdik?
Yoksa “anlat anlat ki hesabını soralım” diye sahip mi çıktık?
CMK tarafından görevlendirildiğimiz ve cüzi bir ücret aldığımız dosya diye duruşmasında çocukla göz teması bile kurmadan “ekleyecek başka sözümüz yok sayın hakim” demek için dakika sayıp bitse de gitsek mi dedik yoksa binlerce lira aldığımız dosyalarda nasıl sahiplendiysek o şekilde sahiplendik mi bu zavallı yavruların dava dosyalarını?
Sahi biz bu çocuklar için be yaptık?
Bana sorarsanız ya hiç bir şey yapmadık, ya da hiçbirimiz (ki inanmıyorum) bu olaylardan birini bile yaşamadık!!!
Aramızda vatandaş, öğretmen, doktor, polis, avukat yoksa, sözüm meclisten içeridir!!!!
Serap Melek Kılıç
Pedagog
