“Üzümünü ye bağını sorma” diye neden derler ki?
Eminim bunu düşünen, tek ben değilimdir.
“Bağı sormak”, o şeyin ortaya çıkış, varoluş öyküsü ile tanış olmak demektir.
Yani bağı kurmak o şeyle gönülden bağ kurmak için gereklidir.
“Bağı sormamak” ise , “merak etmeye heves etme” demektir. .
Üzüm, ekmek, su….
O sofraya gelip evimin bereketi olana kadar, o kağıt anılarımın sırdaşı defterime sayfa, yaprak olana kadar, o cam evimin baş köşesinde göz zevkimin huzuru, ilhamı olana kadar, kim bilir neler neler geldi başına?
Nasıl bir dönüşüm yaşadı bu son karşılaşmaya dek..
Özü, atası neydi yani?
O halde o bağ sorulmalı bence ki kıymet bilmek de bir tereddüt olmasın.
Tatildeyiz ve öğlene doğru harika bir mısırcı geliyor buraya.
Ben böyle lezzetli süt mısır çok az yedim diyebilirim.
Eşim, mısırcıya “Bu nerenin mısırı, çok lezzetli de merak ettik” diye sordu.
Mısırcı da “Halden birileri alıp buraya getiriyor ben de suya koyup satıyorum, bilmem hiç düşünmedim de nereden geldiğini” diye yanıt verdi.
Bu bir…
Birkaç zaman önce, bir arkadaşımın ofisine gitmiştim, onu beklerken sekreter hanımla sohbet ediyordum.
Camdan bakınca koskoca bir inşaat çukuru dikkatimi çekti, çok göz ve gönül yoran bir manzara idi.
Kendisine “Gün içinde çok gürültülü olmalı buraya ne yapıyorlar acaba?” diye sordum.
Bana “Nereye ne yapıyorlar?” diye yanıt verdi.
Ben camın ucundaki inşaatı gösterdim, “Hiç farkında bile değilim, öyle yoğunuz ki, görmedim bile desem size” dedi bana..
Bu da iki..
Daha üç… dört…..
100’lere varan örnek ile bu farkında olmadan yaşamaya örnek verebiliriz.
Üzümü ye, ama bağını da sor, lütfen…
Yoksa bağlar yanar gider haberimiz olmaz.
Meraklı gözlerle bakmak, çocukça bir tavırdır, sormak , sorgulamak, çocukların en iyi yaptığı iştir.
Çocuklar üzümü yemeden bağı sorar.
Neden, nasıl, ne, kim, nerede?
Demem o ki çocuklar kadar olsak keşke….