Baba yokluğuyla büyümenin acısı ile babası var iken “var”lığının mahrumiyetiyle büyümenin acısını dinlemiştim geçen günlerde üst üste.
Babası vefat etmiş bir çocuğun baba figürü biri ile mümkün olduğunca vakit geçirmesi; öz baba eksikliğini telafi etmek için tavsiye ettiğimiz bir durumdur.
Ancak babası hayattayken çocuğuna karşı ilgisizse, çocuğunu ve ihtiyaçlarını nafakası dışında doğru düzgün dikkate almıyorsa; o çocuk için hayat ciddi anlamda zorlu geçebilmektedir..
Her şeyi annesi, akrabaları ve sevdikleri tarafından çok güzel karşılansa bile bir yerlerde var olan babanın o ilgisizliği çocuk için telafisi çok güç duygusal kırılmalara neden olabiliyor.
Hayatı sorgulama, yaratanı Rabbimizi sorgulama, varoluşu yani neden bu hayatta var olduğunu isyan ederek sorgulamalar zaman zaman kaçınılmaz oluyor.
Duygusal çığlık, suskunluk içindeki haykırışlar özellikle kız çocuklarında çok fazla oluyor. Ve çok zorlanıyorlar.
Telafi için keşke kolay bir şeyler olsa da burada paylaşabilsem.
Ne olursa olsun insanlar karı-koca olmaktan boşanabilirler ancak ANNE BABA olmaktan boşanılmıyor.
Ebubekir Ertem